مقدمه
تربیت بدنی دارای حیطه وسیعی می باشد که یکی ازحیطه های آن ، که درارتباط با مبتلایان به ضعفهای بدنی وعوارض جسمی وحرکتی می باشد، حرکات اصلاحی نام دارد.
باتوجه به گسترش زندگی شهر نشینی وصنعتی شدن جوامع بشری به همان نسبت نیزاز میزان وشدت حرکات بدنی کاسته شده است که درنهایت شاهد انواع عوارض واختلالات بخاطر فقر حرکتی می باشیم .
کودکان ونوجوانان به علت عدم برخورداری از شرایط مناسب بهداشتی ، زیستی ،تغذیه ا ی وجوی و …. درطول دوران رشد خود دچارضعفهای عضلانی واستخوانی می شوند که دراثر کم تحرکی وبی توجهی به رشد می باشد وبدین ترتیب سلامت جسمی وروحی آنها دچار اختلال می گردد که بارعایت اصول علمی وانجام تمرینات مناسب می توان ازبروز عوارض واختلالات مختلف پیشگیری نمود.
کاربرد حرکات اصلاحی ( که به تمرین های خاص ، اصلاح ، تفسیر، کاربرد یا تفسیر ساختمان تأکید دارد ) برای تمامی اقشار جامعه می باشد . یعنی تمامی گروههای مختلف درسطح جامعه ازنظر مشاغل وحرفه های مختلف وسنین متفاوت را دربرمی گیرد واین وسعت کاربرد حرکات اصلاحی درجامعه نشانگر توانمندی رشته تربیت بدنی می باشد.
توصیف وضع موجود
توصیف وضع موجود این پژوهش درمورد عارضه پشت گرد یا کیفوزیس است که وضع موجود مطلوب نیست . نام دیگر این عارضه گوژپشتی است .
دراین عارضه سر شخص تمایل به جلودارد. انحنای کمری صاف شده وبرانحنای پشتی افزوده شده است . مجموعه این عوامل باعث اختلال دروضعیت تنفس راحت وطبیعی فرد شده است .
عضلات بخش خلفی پشت کشیده شده که باعث افزایش انحنای ستون مهره های پشت می شود. اگر خط مستقیمی از نرمی لاله گوش فرد به وسط شانه او رسم کنیم واین خط راتا پایین ادامه بدهیم بدن او را به دو قسمت کرده ایم (مساوی ) درفردی که این عارضه را دارد قسمت پشتی اوبیشتر از قسمت جلو سینه اوست .( دوقسمت جلویی وعقبی ).
شانه های فرد جلوآمده وقفسه سینه اوصاف شده است وکتف ها از یکدیگر دور شده ووجود یک حالت قوز درپشت دیده می شود.
( خط مستقیمی که از لاله گوش فرد به پایین کشیده می شود خط شاقولی نامیده می شود) .
شواهد (1)
فرد (دانش آموز ) مذکور مبتلا به ضعفهای بدنی وعوارض جسمی حرکتی بود . اونمی توانست با دیگر دانش آموزان بازی وفعالیت نماید وبا آنها هماهنگ باشد. درحرکاتی چون راه رفتن، پریدن، دویدن، جهیدن، پرتاب کردن، توپ گرفتن، بازی های گروهی، بازی های امدادی و بازی های مهارتی مشکل داشت ونمی توانست آنها را خوب انجام دهد. نمی توانست بطور مستقل وآزاد اقدام به اجرای آنها نماید . شکل ظاهرش یک وضعیت عدم تعادل وعدم قرارگیری مناسب دریک راستای بخش های مختلف را نشان می داد . ایستادنش غلط بود وباعث می شد وزن بدنش بطور نامناسب توزیع شود وتعادلش مختل شده وباعث ناپایداری گردد .خیلی زود خسته می شد واظهار ناراحتی وخستگی می کرد. او از تیپ بدنی اکتومورف برخوردار بود ودارای پشتی خمیده بود . اتخاذ این وضعیت غلط عادت اوشده بودومثل افراد فرسوده وخمیده شده بود. ازدردی در ناحیه گردن وپشتی خود شکایت می کرد وظاهری ناخوشایند ونازیبا داشت . قدش کوتاهتر شده بود وروی مهره های پشتی خود فشار بیش از حدی را حس می کرد. متوجه شدم او از لحاظ بینایی مشکل دارد وهمین امر باعث شده بود هنگامی که روی میز می نشیند به جلو خم شود وسر خود را به میز نزدیک نماید وبه بالاتنه خود وضعیت بد وناجور بدهد . علاوه بر اینها او به علت ضعف بدنی خود نمی توانست با دیگران بازی وفعالیت نماید وبه تدریج دچار عقده وناراحتی های روانی شده بود واز فعالیت وبازی کناره گیری می کرد. به گوشه گیری وانزوا طلبی روی آورده وبرای مدرسه ووالدین مشکلاتی ایجاد کرده بود….
تجزیه وتحلیل داده ها
کودکان ونوجوانان از شرایط مناسب بهداشتی ، زیستی وتغذیه ا ی وجوی و… درطول دوران رشد خود برخوردار باشند که دچار ضعفهای عضلانی واستخوانی نشوند .تحرک داشته باشند وبه رشد خود توجه داشته باشند . اصول علمی سلامت جسمی وروحی خود را رعایت کنند. تمرینات اصلاحی مناسب باسن وقد ووزن خود انجام دهند . از فعالیت وبازی کناره گیری نکنند تا به گوشه گیری وانزوا طلبی عادت ننمایند.
دانش آموزان از تمرینات حرکات اصلاحی شناخت کافی داشته باشند واز نحوه اجرا ی آن مطلع باشند ودرست بودن آنها را تشخیص دهند . عادات غلط نگهداری بدن خود را اصلاح کنند .خود را در معرض تحریکات رشدی مثل نور، آب وهوا، تغذیه، لباس راحت، استراحت وخواب مفید قرار دهند. نحوه فعالیت جسمانی خود را صحیح کنند. والدین در مراحل رشد بدن، به خصوص در سنین 5 ، 7 ،10، 13 سالگی به ضخم های جسمانی وارگانی فرزندان توجه کنند و از حرکات اصلاحی مفید جهت اصلاح آنها استفاده نمایند. به وضعیت بدنی خود شکل بدهند که شامل حداقل میزان کشش و فشار و حداکثر کارائی در هنگام استفاده از بدن باشد. از میزو صندلی مناسب استفاده نمایند که شرایط استاندارد داشته باشد. ارتفاع پشتی صندلی از زاویه تحتانی کتف بیشتر باشد. پشتی صندلی با نشیمنگاه آن زاویه 95 تا 110 درجه داشته باشد. طول نشیمنگاه صندلی مقداری کمتر از طول استخوان ران باشد تا به مفصل زانو فشار نیاورد. میز حداقل نصف قد فرد ارتفاع داشته باشد. سطح صورت با میز منطبق و مماس نباشد.