پایان نامه بررسی عناصر فرهنگی مشترک بین هند و ایران در دوره پیش از اسلام

گروه فرهنگ و زبان‌های باستانی 

پایان نامه جهت دریافت درجه کارشناسی ارشد (M.A)

چکیده

روابط سیاسی و فرهنگی هند وایران به دوران پیش از مهاجرت طوایف آریایی باز می‌گردد. آثار به دست آمده در هند، مشابه آثاری است که باستان شناسان در فلات ایران و در رودخانه‌های دجله و فرات به دست آورده اند . همچنین کاوشهایی که در حدود سال 1930 در تپۀ سیلک کاشان به عمل آمد، نشان می‌دهد که شهر قدیمی کاشان محل برخورد دو تمدن هند و ایران بوده است. همچنین در کاوش‌های  شهر پاتالی پوترا در هند، ستون‌های سنگی شبیه به ستون‌های تخت جمشید به دست آمده است .از آنجا که فرهنگ، بستری وسیع جهت رشد زبان، اسطوره، تاریخ، دین و .... می‌باشد، مشترکات فرهنگی هند و ایران نیز در زمینه‌های گوناگون پدید آمده است.  بر اساس یافته‌های پایان نامهی پیش روی ،بیشترین بسامد عنصر فرهنگی مشترک بین هند و ایران، شامل اساطیر مشترک بین آنها  است.

مقدمه

با توجه به تقسیم بندی تاریخ ایران به دو دوره تاریخ ایران پیش از اسلام و پس از اسلام تقسیم می‌شود. دو روایت مختلف از تاریخ ایران پیش از اسلام وجود دارد: یکی روایت سنتی که مبتنی بر تواریخ سنتی است(شامل شاهنامه‌) و از نخستین پادشاه کیومرث (که پادشاه جهان و نه فقط ایران است) آغاز می‌شود و شامل سلسله‌های پادشاهی پیشدادیان، کیانیان، ملوک‌ الطوایفی (اشکانیان) و ساسانیان است این روایت سنتی به یک معنی روایتی اسطوره‌ای از تاریخ ایران است و شامل اطلاعات ذی‌قیمت مردم‌شناسانه و اسطوره‌شناسانه است؛ روایت دیگر، روایت مبتنی بر تواریخ خارجی (شامل تواریخ یونانی، ارمنی، رومی) و مدارک و یافته‌های باستان شناسی(شامل کتیبه‌ها و سکه ‌ها) و به طور کلی روایتی مدرن و علمی‌ است. در این روایت خاندان‌های پادشاهی در ایران پیش از اسلام شامل مادها، هخامنشیان، سلوکیان، اشکانیان و ساسانیان هستند (تفضلی، 1385: 46-45).

برحسب موضوع مورد مطالعه و ارزیابی عناصر فرهنگی مشترک بین هند و ایران چنین مشخص است که، روابط سیاسی و تجاری ایران و هند به دوران پیش از مهاجرت طوایف آریایی باز می‌گردد  از دیرباز به همراه روابط سیاسی و اقتصادی، مناسبات فرهنگی و علمی نیز وجود داشته است و هر دو کشور در طول دوره‌های گوناگون بر یکدیگر اثر متقابل گذاشته اند. مردم هند و  ایران در طول تاریخ حتی پیش از ورود اقوام آریایی به فلات ایران و سرزمین هند با یکدیگر آمد و شد پی در پی داشتند. آثار کهن به دست آمده در کاوش‌های باستان شناسی بخش موهنجودارو در سند هارپا در شمال غربی پنجاب و استان سوراشترا بیانگر آن است که در حدود 2500 سال پیش از میلاد مسیح، تمدنی پیشرفته در آن نواحی وجود داشته است. آثار کشف شده در هند، مشابه آثاری است که باستان شناسان در فلات ایران و در دره رودخانه‌های فرات و دجله به دست آورده اند و حکایت از آن دارد که ساکنان هند و ایران پیش از هجوم طایفه‌های آریایی، با همدیگر ارتباط نزدیک و رفت و آمد داشته اند. همچنین کاوش‌هایی که در حدود سال 1930 در تپه سیلک کاشان به عمل آمده است، نشان می‌دهد که شهر قدیمی کاشان محل برخورد و تماس دو تمدن کهن ایران و هند بوده است (جلالی نایینی، 1375: 6-5).

برخی از باستان شناسان و دانشمندان احتمال داده اند که ساکنان هند پیش از هجوم اقوام آریایی و ساکنان ایران پیش از دوره مادها، هخامنشیان و سومریان در بین النهرین، هر سه از یک ریشه و تبار بوده اند. گرچه این فرضیه هنوز ثابت نشده است، چنین به نظر می‌رسد که در هزاره سوم پیش از میلاد، ساکنان بین النهرین، جنوب ایران، غرب و شمال غربی هند همه از یک نژاد و دارای یک تمدن و فرهنگ بوده‌اند. در دوره هخامنشیان (550 تا 330 پ.م) قلمرو سلطنت داریوش کبیر تا پنجاب گسترش یافت. صنعتگران، پیشه‌وران و بازرگانان از ایران به هند و برعکس رفت و آمد می‌کردند. آثار مستند به جای مانده از دوره هخامنشیان مانند نقشها و کتیبه‌های تخت جمشید، نشان دهنده گسترش قلمرو حکومت ایران در غرب هند است و بیانگر آن است که بخش‌هایی از غرب هند در این عهد خراج گزار حکومت مرکزی ایران بوده است.  هرودوت، تاریخ نگار یونانی، به روابط ایران و هند اشاره می‌کند و می‌نویسد:

خراجی که از این سرزمین‌ها به خزانه داریوش می‌رسید، بیش از خراج دیگر نواحی ممالک ایران بود.  حتی در برخی از جنگ‌های میان ایران و یونان قدیم و جنگ‌های ایران و روم، لشکریان هندی بخشی از سپاهیان هخامنشی را تشکیل می‌دادند (جلالی نائینی، 1375: 7-6).

کوروش و داریوش هخامنشی در شبه قاره هند فتوحاتی انجام دادند. ارمغان این سلطه ورود خط آرامی (خط فینیقی) به هند بود. خطی که دبیران دیوان هخامنشی در نامه نگاری‌های خود به کار می‌بردند. هندیان از این خط به عنوان خط آرامی - هندی یا خروشتی که از راست به چپ نگاشته می‌شد، استفاده می‌کردند و در مدت چندین سده در شمال غربی هند و برخی مستعمرات آسیای مرکزی متداول بود(ارانسکی،1387: 46).

آثار و نشانه‌های فرهنگ و تمدن ایران در شبه قاره هند پیش از اسلام کاملاً نمودار است. از جمله در کاوش‌های باستان شناسی شهر پاتالی پوترا، پایتخت امپراتوری موریا، تالاری پر از ستون‌های سنگی مربوط به اوایل سده سوم پیش از میلاد که شبیه ستون‌های تخت جمشید و به سبک هخامنشی و دارای ویژگی‌های آثار بازمانده ایرانی است، کشف شده است. همچنین بر روی آثار مکشوفه ای که در موزه سرنات نگهداری می‌شود و نیز ستون‌های سنگی که از زمان آشوکا، جانشین چاندرا گوپتا باقی مانده، کتیبه‌هایی به سبک کتیبه‌های داریوش هخامنشی و لوحه‌های قبرهای سنگی هخامنشیان وجود دارد. از روی نوشته‌های آن کتیبه‌ها چنین می‌توان فهمید که وقتی اسکندر تخت جمشید را ویران کرد، هنرمندان و صنعتگران ایرانی پراکنده شدند و بسیاری از آنان به دربار موریا پناه بردند و مکتب هنری تازه ای را به وجود آوردند که با فرهنگ ایرانی همبستگی داشت (گیرشمن، 1364: 31).

در کتاب اوستا و ریگ ودا، قدیم‌ترین بخش وداها یعنی کتاب مقدس هندوان اشاره‌هایی به مناسبات ایران و هند شده است. بر اساس نوشته‌های اوستا، پیش از هخامنشیان میان هند و ایران روابطی وجود داشته است. همچنین در ریگ ودا به ایران اشاره شده و ایرانیان را پارشاییا و بعدها پاراسیکاها می‌گفتند که پارسی‌ها از همین واژه مشتق شده است. در سده ششم پیش از میلاد، امپراتوری ایران شامل نواحی شمال هند و پنجاب غربی و ایالت سند می‌شد و داریوش هخامنشی سند و پنجاب را بیستمین استان خود انتخاب کرد، تاریخ نویسان هند این عصر را دوره زردشتی نامیدند (حکمت، 1337: 40).

هندوستان از سده پنجم پیش از میلاد به بعد مرهون تمدن برتر هخامنشی بوده است. برای نمونه سکه‌های سوراخ دار نقره ای هند بر اساس تمدن ایرانی ضرب شده و رسم الخط خروشتی از آرامی اقتباس گردیده است. آثار دین زردشت در تاکسیلا نمایان است؛ همچنین دو قطعه جواهر کشف شده در تاکسیلا به عهد هخامنشی باز می‌گردد. همسایگی ایران با هند در زمان حکومت اشکانی، عقاید دینی و نمادهای هند را تحت تأثیر قرار داد. در تصویر سکه کانیشکا (که در حال ریختن دانه‌های بخور بر آتشدان است) آن گونه که دیده می‌شود پادشاه که از حامیان بزرگ بودایی هند است، گرایش‌های التقاطی (هندویی و ایرانی) دارد.