پروژه ICT در دولت

جهانی سازی و تغییرات فناوری، فرایندهایی که در پانزده سال اخیر سرعت یافته اند، باعث ایجاد یک اقتصاد جدید جهانی شده اند که با فناوری تقویت شده وسوخت(انرژی) آن بوسیله اطلاعات تامین و با دانش رانده می شود. ضرورت این اقتصاد جهانی مستلزم نوع و هدف موسسات آموزشی است. از آنجایی که روند کنونی به سوی کاهش اطلاعات ناقص و دسترسی به اطلاعات صحیح رو به رشد است، مدارس دیگر نمی توانند شاهد صرف زمان برای انتقال یک مجموعه اطلاعات تجویز شده از معلم به دانش آموز در طی یک مقطع ثابت زمانی باشند ، بلکه مدارس باید فرهنگ " آموزش برای یادگیری "  را ترویج دهند . بعنوان مثال فراگیری دانش و مهارتهایی که آموزش مستمر را در طول حیات فرد ممکن می سازند . طبق گفته آلوین تافلر بی سواد قرن 21 ، کسانی نخواهند بود که خواندن ونوشتن نمی دانند بلکه کسانی هستند که نتوانند یادبگیرند یا یاد دهند.

نگرانی در مورد کیفیت و روش آموزشی با ضرورت توسعه فرصتهای آموزشی آنهایی که بیشترین آسیب پذیری را بر اثر جهانی سازی دارند همزیستی دارد . عموما “ تغییرات جهانی سازی در کشورهای درحال توسعه ، برروی گروههای کم درآمد، دختران و زنان و خصوصا“ کارگران کم مهارت ، همچنین همه گروهها برای کسب و بکارگیری مهارتهای جدید فشار می آورد. سازمان جهانی کار نیازهای آموزشی و پرورشی در اقتصاد جدید جهانی را بعنوان"آموزش پایه برای همه"،  "مهارتهای کاری برای همه" و " آموزش مادام العمر برای همه " تعریف می کند . فناوری های اطلاعات و ارتباطات (ICT)  شامل ، رادیو و تلویزیون و همچنین فناوری های دیجیتال جدیدتر مانند کامپیوتر و اینترنت ،  بعنوان ابزارهای بالقوه نیرومند و فعال کننده اصلاح و تغییرات آموزشی معرفی میشوند.

 ICT های مختلف وقتی بطور مناسب بکار برده می شوند می توانند به توسعه دسترسی به آموزش کمک کرده و رابطه بین آموزش و کارگاه های روز افزون دیجیتالی را تحکیم کنند ، همچنین کیفیت آموزش را با کمک ایجاد آموزش و یادگیری در یک پروسه فعال متصل به زندگی حقیقی بالا ببرند . بهرحال  تجربه مطرح شدن ICT های مختلف در کلاس درس و دیگر مکان های آموزشی درسراسر جهان در طی چند دهه گذشته بیانگر این است که تحقق کامل منافع بالقوه آموزشی ICT ها خودکار نیست. یکپارچه سازی موثر ICT ها در سیستم آموزشی یک فرایند پیچیده است که نه تنها فناوری را درگیر می کند بلکه برنامه آموزشی و فن آموزش،آمادگی نهادی،شایستگی های  معلم وسرمایه گذاری دراز مدت را هم درگیرمی کند.درحقیقت چنان اهمیت حیاتی به موضوع می دهد که بدست آوردن فناوری آسانترین قسمت آن است.

کاربرد های ICT درآموزش

خط مشی سازمان های آموزشی و برنامه ریزان باید اول ازهمه درباره پیامدهای آموزشی مورد نظر (ذکرشده دربالا)‌ صریح باشد . این اهداف گسترده باید انتخاب فناوری های مختلف را به سوی بکار رفتن و چگونه بکاررفتن هدایت کند. پتانسیل هر فناوری مطابق چگونگی استفاده فرق می کند. HaddadوDrawler‌ حداقل 5 سطح کاربرد فناوری درآموزش را شناسایی کرده اند : ارایه ، اثبات تجربی ,‌ تمرین و عمل، تعامل و همکاری.

هر کدام از ICT های مختلف (چاپ، کاستهای صوتی و تصویری، پخش رادیو وتلویزیون، کامپیوتر یا اینترنت) ممکن است در پایه ای ترین سطحها یعنی ارایه و اثبات بکار بروند. به جز فناوری های بصری، تمرین و عمل هم ممکن است با بکاربردن حداکثر فناوری ها  ارایه شوند . از طرف دیگر کامپیوترهای شبکه ای و اینترنت ، ICT  هایی هستند  که فراگیری تعاملی و همدستانه را می توانند بهتر فراهم کنند و پتانسیل کامل آنها اگر فقط برای ارایه یا اثبات بکار برود ، تحقق نخواهد یافت.

1-1 کاربرد پخش برنامه رادیو وتلویزیون در امر آموزش:

رادیو و تلویزیون بطور گسترده ای بترتیب از سالهای 1920 و 1950 بعنوان ابزارهای آموزشی بکاررفته اند .سه رویکرد کلی درکاربرد رادیو و تلویزیون درآموزش وجوددارد :

(1) تدریس کلاسی مستقیم ، که در آن برنامه ریزی پخش جانشین معلمان در یک پایه موقتی می شود.

(2)پخش برنامه مدرسه ای ,‌ که درآن برنامه ریزی پخش، منابع تکمیلی تعلیم و تعلم را درصورت موجود نبودن، فراهم و ارایه می کند.

(3)برنامه ریزی کلی آموزشی، در سطح اجتماع و مقامات ملی و بین المللی که فرصتهای آموزشی عمومی و غیررسمی را  ارایه می کند.

قابل ذکرترین و بهترین مثال مستند رویکرد تدریس کلاسی مستقیم، آموزش تعاملی رادیو است (IRI). این آموزش شامل تمرینات مستقیم تعلیم و تعلم، 20-30 دقیقه ای آماده شده،بطور روزانه است.  دروس رادیویی درباره موضوعات خاصی در سطوح ریاضیات ,‌علوم ، بهداشت و زبان است که قصد دارند کیفیت تعلیم را پیشرفت داده و بعنوان یک یاری دهنده ساختاری به معلمان ، که سطح آموزشی آنها در مدارس ضعیف و بدون منابع آموزشی است،ارایه می گردد.پروژه های آموزش تعاملی رادیویی درآمریکای لاتین و افریقا اجرا شده اند، درآسیا، این پروژه ها اولین بار در تایلند، سال 1980 اجرا شد و اندونزی، پاکستان ، بنگلادش و نپال هم پروژه های خود را در سال 1990 به اجرا رساندند .آنچه که پروژه آموزش تعاملی رادیویی را از دیگر برنامه های آموزش غیرحضوری متمایز می کند اینست که هدف اولیه آن بالا بردن کیفیت یادگیری است ( ونه صرفا“‌ توسعه دادن دسترسی آموزشی) و در هر دو شکل رسمی و غیر رسمی موفقیتهای زیادی داشته است. پژوهشهای گسترده در سطح جهان نشان داده که خیلی از پروژه های آموزش تعاملی رادیویی یک اثر مثبت روی پیامدهای یادگیری و برابری آموزشی داشته اند و با صرفه جویی های آن در مقیاس ، ثابت شده که یک استراتژی موثر بر روی هزینه های مرتبط است.

برنامه Telesecundaria‌ مکزیک یک مثال دیگر از تدریس مستقیم کلاسی است که پخش تلویزیونی را بکار می برد . این برنامه در مکزیک درسال  1968 بعنوان یک استراتژی موثربرهزینه ها برای توسعه مدارس سطح پایین درجوامع کوچک و دوردست بکارگرفته شد . Perraton این برنامه را چنین توصیف می کند :

برنامه های تولیدشده تلویزیونی ازطریق ماهواره درسراسر کشورمطابق جدول زمانبندی (8 صبح تا 2 بعد ازظهر و 2 بعد ازظهر تا 8 شب) برای مدارس آموزش از راه دور پخش می شوند و دوره های متوسطه را هم مانند دوره های ابتدایی تحت پوشش قرارمی دهند. هر ساعت برای یک منطقه تنظیم شده و نوعا“ از روال ثابتی پیروی می کند، 15 دقیقه برنامه تلویزیونی و سپس فعالیتهای هدایت شده بوسیله کتاب و معلم. بدین طریق دانش آموزان با تنوع معلمان در تلویزیون روبرو هستند اما یک معلم اصلی در مدرسه برای تعلیم همه موارد انضباطی در هرپایه ای در نظر گرفته شده است . طرح ریزی این برنامه با تغییرات زیادی در طول سال مواجه بوده است. معنی این استراتژی این است که ادغام موضوعات اجتماع در برنامه ها ، به کودکان یک آموزش یکپارچه عرضه کرده و جامعه را بطور وسیعی در سازماندهی و مدیریت مدرسه و تهییج دانش آموزان به انجام فعالیتهای اجتماع، دخیل خواهد کرد.

در آسیا، 44 دانشگاه رادیو وتلویزیون در چین، دانشگاه Universities Terbuka در اندونزی و دانشگاه آزاد ملی ایندرا گاندی د رهند ، بطو رگسترده ای رادیو وتلویزیون را برای آموزش مستقیم وهم برای پخش برنامه مدرسه ای بکار گرفته اند تا نسبت بیشتری از جمعیت بهره مند شوند . برای این موسسات پخش برنامه ها اغلب همراه با موضوعات چاپی و کاستهای صوتی است.