پروژه ساختمان های فلزی

مراحل ساخت فنداسیون های اسکلت فلزی

نکات اجرایی زیرسازی پی

فرض کنید یک پروژه اسکلت فلزی را بخواهیم به اجرا درآوریم، مراحل اولیه اجرایی شامل ساخت پی مناسب است که در کلیه پروژه ها تقریباً یکسان اجرا می شود، اما قبل از شرح مختصر مراحل ساخت پی، باید توجه داشت که ابتدا نقشه فنداسیون را روی زمین پیاده کرد و برای پیاده کردن دقیق آن بایستی جزئیات لازم در نقشه مشخص گردیده باشد. از جمله سازه به یک شبکه متشکل از محورهای عمود بر هم تقسیم شده باشد و موقعیت محورهای مزبور نسبت به محورها با نقاط مشخصی نظیر محور جاده، بر زمین بر ساختمان مجاور و غیره تعیین شده باشدمعمولاً محورهای یک امتداد با اعداد 1، 2، 3 و .... شماره گذاری می شوند و محورهای امتداد دیگر با حروف Aو BوC.... مشخص می گردند؛ (مطابق شکل زیر)

(شکل در فایل  اصلی موجود است)

همچنین باید توجه داشت- همان گونه که در شکل مشخص شده است – ستونها و فنداسیونهایی را که وضعیت مشابهی از نظر بار وارد شده دارند، با علامت یکسان نشان می دهند: ستون را با حرف C و فنداسیونها را با حرف F نشان می دهند ترسیم مقاطع و نوشتن رقوم زیر فنداسیون، رقوم روی فنداسیون، ارتفاع قسمت های مختلف پی، مشخصات بتن مگر، مشخصات بتن، نوع و قطر و طول کلی که برای بریدن میلگردها مورد نیاز است باید در نقشه مشخص باشد(مطابق شکل)

(شکل در فایل  اصلی موجود است)

قبل از پیاده کردن نقشه روی زمین چه کاری باید انجام داد؟ اگر زمین ناهموار بود یا دارای گیاهان و درختان باشد، باید نقاط مرتفع ناترازی که مورد نظر است برداشته شود و محوطه از کلیه گیاهان و ریشه ها پاک گردد.

حال تصمیم داریم نقشه فنداسیون اسکلت فلزی را پیاده کنیم، به نظر شما ابتدا چه باید کرد؟ شمال جغرافیایی نقشه را با جهت شمال جغرافیایی محلی که قرار است پروژه در آن اجرا شود، منطق می کنیم( به این کار«توجیه نقشه» می گویند) پس از این کار، یکی از محورها را( محور طولی یا عرضی) که موقعیت آن روی نقشه مشخص است، بر روی زمین، حداقل با دو میخ در ابتدا و انتها، پیاده می کنیم به این امتداد «محور مبنا» گفته می شود؛ حال سایر محورهای طولی و عرضی را از روی محور مبنا مشخص می کنیم( به وسیله میخ چوبی یا فلزی روی زمین، مطابق شکل)

(شکل در فایل  اصلی موجود است)

فرض کنید بخواهیم محل فنداسیونها را خاکبرداری کنیم، به چه چیز نیازمندیم؟ جواب: ارتفاع خاکبرداری . حتی اگرزمین دارای پستی و بلندی جزئی باشد، چه چیز دیگری مورد نیاز است؟ جواب: نقطه ای که به صورت مبنا ) B.M) باید در محوطه کارگاه مشخص شود( این نقطه به وسیله بتن و میلگرد در نقطه ای که دور از آسیب باشد، ساخته می شود).

(شکل در فایل  اصلی موجود است)

در گودبرداری پیهنگام اجرای زیرزمین ممکن است جداره ریزش کند تا اینکه زیر پی مجاور خالی شود که با وسایل مختلفی باید شمع بندی و حفاظت جداره صورت گیرد؛ به طوری که مقاومت کافی در برابر بارهای وارده داشته باشد یکی از راه حلهای جلوگیری از ریزش خاک و پی ساختمان مجاور، اجرای جزء به جزء است که ابتدا محل فنداسیون ستونها اجرا شود و در مرحله بعد، پس از حفاری تدریجی، اجزای دیگر دیوار سازی انجام گیرد.

(شکل در فایل  اصلی موجود است)

نکات فنی و اجرایی مربوط به خاکریزی و زیرسازی فنداسیون- چاههای متروکه با شقیقه مناسب پر می شوند و در صورت برخورد محل با قنات متروکه، باید از پی مرکب یا پی تخت استفاده کرد یا روی قنات را با دال بتن محافظ پوشاند.

از خاکهای نباتی برای خاکریزی نباید استفاده کرد. ضخامت قشرهای خاکریز برای انجام تراکم cm15 تا cm 20 است. برای انجام تراکم باید مقداری آب به خاک اضافه کنیم و با غلتکهای مناسب آن را متراکم نماییم؛ البته خاکریزی و تراکم فقط برای محوطه سازی و کف سازی است و خاکریزی زیر فنداسیون مجاز نمی باشد.

در برخی موارد، برای حفظ رقوم زیر بتن مگر، ناچار به زیر سازی فنداسیون هستیم، اما ممکن است ضخامت زیرسازی کم باشد(حدود cm 30 ) دراین صورت می توان با افزایش ضخامت بتن مگز زیر سازی را انجام داد و در صورت زیاد بودن ارتفاع زیرسازی، می توان با حفظ اصول فنی لاشه چینی سنگ با ملات ماسه سیمان انجام داد.

نکات فنی اجرایی بتن مگر

بتن با عیار کم سیمان زیرفنداسیون- که «بتن نظافت» نیز نامیده می شود- معمولاً به ضخامت 10 تا cm 15 بزرگتر از خود فنداسیون ریخته می شود.

نکات فنی و اجرایی قالب بندی فنداسیون

- قالب بندی باید از تخته سالم بدون گره به ضخامت حداقل cm5/2 یا ورقه های فلزی صاف یا از قالب آجری (تیغه cm 11 آجری یا 22 با اندود ماسه سیمان برای جلوگیری از خروج شیره بتن) صورت گیرد. لازم به یادآوری است که برای پی های عادی می توان با قرار دادن ورقه پلاستیکی (نایلون) در جداره خاکبرداری ازآن به عنوان قالب استفاده کرد.

نکات فنی و اجرایی آرماتوربندی

کلیه ضواب فنی و اجرایی عملیات آرماتوربندی که در دروس تکنولوژی و کارگاهی ذکر شده است، باید رعایت گردد.

- فاصله میله گردها تا سطح آزاد بتن در مورد فنداسیون نباید از cm4 کمتر باشد.

نکات فنی و اجرایی مربوط به بتن ریزی

کلیه نکات فنی و اجرایی مربوط به بتن ریزی که در درسهای تکنولوژی بتن و ساختمانهای بتنی و تکنولوژی ذکر شده است، باید در نظر گرفته شود.

ساختمان های فلزی

 مزایا و معایب ساختمانهای فلزی

منظور از ساختمان فلزی ساختمانی است که ستون ها ویژه های اصلی آن از     پروفیل های مختلف فلزی بوده و بار سقفها و دیوارها و جدا کننده ها به وسیله تیرهای اصلی به ستون منتقل شده و وسیله ستونها به زمین منتقل گردد.

اجرا این نوع ساختمانها خیلی سریع پیشرفت می نماید. در صورتی که برای ساختمانهای بتونی یا آجری زمان بیشتری لازم است.

ستون ها و قطعات باربر ساختمانهای فلزی فضای کمتری را اشغال می نماید و این خود باعث به وجود آمدن سطح مفید زیادتر در ساختمانهای فلزی می گردد در صورتی که برای ساختمانهای بتونی مرتفع ناچار به ایجاد ستونها و دیوارهای قطور می باشیم.

ساخت قطعات ساختمانهای فلزی در خارج از محوطه کارگاه( مثلاً درکارخانه های فلز کاری) ممکن بود . این خود از لحاظ دقت کار و کیفیت بهتر قطعات و همچنین از لحاظ اقتصادی به صرفه می باشد.

 ساختن ساختمانهای فلزی( البته فقط در قسمت فلزکاری) کمتر تابع آب و هوا و عوامل جوی می باشد. در صورتی که ادامه کار ساختمانهای بتونی در هوای زیر صفر ممکن نیست. بعضی از آئین نامه ها جوشکاری و چکش کاری را در هوای خیلی سرد اجازه نمی دهند.

امکان تقویت ساختمان بعد از اتمام کار و بالاخره نزدیک بودن فرضیات با عمل در ساختمانهای فلزی ارزیابی آن می باشد.

زیرا بعضی از فرضیات ساختمانهای بتونی می کنیم به سختی با عمل وفق می دهد . از جمله همگن بودن بتون و فولاد مساوی بودن تنش و کرنش این دو ماده همگن نیستند ولی درساختمان های فلزی چون از یک ماده استفاده می نمائیم فرضیات به عمل نزدیکتر است.

اینها از مزایای ساختمان های فلزی است و در عوض این نوع ساختمانها در مقابل آتش سوزی بسیار ضعیف بوده و با کوچکترین حریقی که در کنار ستونها ایجاد شود فوری فولاد گداخته شده و درمقابل بار وارده کمانش نموده و به سرعت ممانهای موجود در قطعات افزایش یافته و ساختمانهای فلزی مجبور هستند برای ساختمان خود پله های بتونی ایجاد نمایند تا در موقع آتش سوزی ساکنان ساختمان بتوانند خود را نجات دهند.

ساختمانهای فلزی در مقابل عوامل جوی و خورندگی بسیار ضعیف بوده و به همین علت دارای عمر کوتاهتری می باشند و بالاخره به علت نازکی دیوارها ساختمان فلزی در مقابل حرارت و صوت عایق نیست.

  پی سازی در ساختمانهای فلزی

در ساختمانهای فلزی بیشتر از پی نقطه ای استفاده می نمایند و در زمین های سست و ساختمانهای بسیار سنگین از پی های سراسری ( رادیه ژنرال) هم استفاده می کنند.

پی های نقطه ای برای ساختمانهایی که در آن به طور متمرکز (نقطه ای ) به زمین منتقل می شود ساخته می گردد مانند ساختمانهای فلزی و یا ساختمانهای بتونی لایه های    پی های تکی یا نقطه ای به شرح زیر است:

زمین مناسب

بتن مگر

میله گردهای کف پی

بتون اصلی

 صفحه زیر ستون با میلگردهای ریشه

پی های تکی معمولاً با ابعادی که به وسیله مهندس  محاسب با توجه به قدرت مجاز تحملی زمین و بار ستون تعیین می گردد. ساخته می شود این گونه پی ها را اغلب با بتون مسلح می سازند.

بتونی( مسلح می گویند که داخل آن قطعات فولادی به کار رفته باشد.) این قطعات معمولاً میله گرد آجدار و یا ساده می باشد.

1- زمین مناسب

زمینی برای پی سازی مناسب است که قدرت مجاز آن تاب تحمل وزن ساختمان را داشته باشد. در ساختمانهای بزرگ این قدرت مجاز به وسیله آزمایشات مکانیک خاک تعیین می گردد. و در ساختمانهای کوچک باید با آزمایشات محلی که در بخش های گذشته توضیح داده شده است قدرت مجاز خاک را تعیین نمود. در هر حال در موقع پی سازی باید سطح زیر پی کاملاً صاف و تقریباً تراز بوده و عاری از خاشاک و یا هر نوع عوامل خارجی باشد و باید پی سازی مستقیماً از روی خاک طبیعی شروع شود.

2- بتن مگر

به آن بتن لاغر یا بتن کم سیمان هم می گویند. اولین قشر پی سازی در پی های نقطه ای می باشد مقدار سیمان در بتن مگر در حدود 100 الی 150 کیلوگرم در متر مکعب است. در پی های نقطه ای بتن مگر به دو دلیل مورد استفاده قرار می گیرد.

برای جلوگیری از تماس مستقیم بتن اصلی پی با خاک

برای رگلاژ کف پی و ایجاد سطح صاف برای ادامه پی سازی

ضخامت بتن مگر در حدود 10 سانتی متر می باشد و معمولاً قالب بندی( چوبی یا آجری) از روی بتن مگر شروع می شود.

3- میلگردهای  کف پی

اصولاً بتن نیز مانند سایر مصالح ساختمانی در مقابل نیروهای کششی ضعیف بوده و در محل تارهای کششی ترک هایی در آن ایجاد می شود. لذا برای جلوگیری از ترکیدن بتن در محل تارهای کششی میلگردهای فولادی قرار می دهند.

فولاد آلیاژی است که از دو عنصر اصلی آهن و کربن و عناصر فرعی دیگری تشکیل گردیده است. مقدار کربن این آلیاژ بر حسب نوع فولاد از 2/0 الی 3/0 درصد در آهن متغیر می باشد. در بتن فولاد به صورت میلگردهای ساده به علامت( )و یا میل گردهای آجدار با علامت مصرف می شود میلگرد را با قطر آن می خوانند. با سیستم متر یک میلگرد با قطرهای 0، 2، 3، 4، 5، 6، 8، 10، 12، 14، 16، .....، 50 وجود دارد.

تارهای کششی در پی های نقطه ای در کف پی بوده و میلگردها را در دو جهت به صورت مشبک( در حدود 5 سانتی متر بالاتر از کف ) روی بتن مگر قرار می دهند به طوری که در موقع بتن ریزی این شبکه کاملاً در بتن غرق بشود و یا می توان ابتدا در حدود 5 سانتی متر در کف پی بتن ریخت و بعد این آرماتورها را روی آن قرار داده و بتن ریزی را تا ضخامت تعیین شده در نقشه ادامه داد ولی این کار همیشه ممکن نیست زیرا اغلب مواقع وجود شبکه های شناژ مانع این کار می گردد، محل برخورد آرماتورهای چپ و راست را باید با مفتولهای غیر فلزی 3 یا 4 به یکدیگر متصل نمود. باید توجه داشت که سر کلیه آرماتورها به صورت چنگک خم شده و یا به صورت گونیا برگردانیده شود.

باید دقت شود کلیه محلهای برخورد میلگردهای چپ و راست با مفتول بسته شود. طول d و شعاع R نسبت به نمره میلگردهای مختلف متفاوت است و طبق آئین نامه و محاسبه برای میلگردهای مختلف تعیین می گردد باید توجه داشت که هیچ وقت میلگردهایی که در داخل بتن قرار می گیرد نباید رنگ آمیزی شده و یا به روغن آغشته شود زیرا در این صورت رنگ روی میلگردها مانع چسبیدن بتن و فولاد به یکدیگر می گردد. باید دقت نمود میلگردهای مصرفی صاف و بدون انحنای موضعی باشد.

(شکل در فایل  اصلی موجود است)

فاصله میلگردها باید یکنواخت باشد( در حدود 10 سانتی متر) به طوری که بزرگترین دانه بتن به راحتی از داخل آن رد بشود. در موقع بتن ریزی باید دقت شود که بتون پی یا ستون و یا دال بتونی کاملاً یکپارچه و توپر و متراکم بوده و در آن حفره های خالی وجود نداشته باشد(که مو نباشد) برای این کار اغلب از ویبراتور استفاده می نماید.

ویبراتور موتور برقی یا بنزینی کوچک که در بتن تولید ارتعاش نموده و بتون را به تمام گوشه های قالب هدایت می نماید. و در نتیجه مانع ایجاد فضای خالی در داخل بتن  می گردد. ولی باید توجه داشت که اگر بتنی را بیش از حد لازم ویبره نماییم دانه های درشت تر آن در زیر قرار گرفته و دانه های ریزتر و همچنین دوغ آب سیمان در رو قرار می گیرد. که این خود باعث غیر یکنواختی و ضعف قطعه بتنی می گردد.

بهتر است در صورت امکان همزمان با بتن ریزی با تکه ای میله گرد و یا سر تیر باریکی از جنس چوب بتن کوبیده شود و یا با نواختن ضربه های ملایم به پشت قالب چوبی بتن را ویبره نماییم قبل از بتن ریزی باید محل پی را قالب بندی نمود این قالب بندی که به آن کفراژ هم گفته می شود ممکن است از چوب (تخته به ضخامت 2 الی 5/2 سانتی متر که در بازار به چوب روسی معروف است) یا فلز باشد. در بعضی از ساختمانها قالب را با تیغه های آجری درست می کنند قالبهای آجری از لحاظ سرعت کار و اقتصادی مقرون به صرفه می باشد ولی به علت آنکه آجر آب بتون مجاور خود را به سرعت مکیده و آن را خشک کرده و مانع فعل و انفعال شیمیایی تدریجی آن گشته و در نتیجه بتن مجاور قالب به استقامت دلخواه نمی رسد. بدین لحاظ باید در موقع استفاده از قالب آجری ابعاد پی را حدود 5 سانتی متر از هر طرف  بیشتر از ابعاد محاسبه نمود، و یا روی آجر را با ورقه های پلاستیک پوشانید تا آجر مستقیماً با بتن در تماس نباشد در صورت اخیر باید دقت شود که لبه های ورقه پلاستیک روی کف فونداسیون قرار نگیرد زیرا در این صورت این پلاستیک مانع چسبیدن و یکپارچگی بتن جدید به بتون مگر می گردد.

ممکن است چنین تصور شود که می توان بلافاصله قبل از بتن ریزی به وسیله آب پاشی دیوار آجری را سیراب نموده در نتیجه مانع آن بشویم که آجر آب بتن مجاور خود را بمکد و آن را پوک نماید ولی چون در اثر این کار همیشه مقدار زیادی آب در محل پی جمع می شود و حجم این آب مقداری از فضای پی را اشغال کرده و مانع رسیدن بتون به تمام پی شده و پس از خشک شدن فضای خالی در کف پی به وجود آمده و در نتیجه نقطه ضعفی در آن ایجاد می نماید. یادآور می گردد که به واسطه وجود آرماتورهای کف پی جمع آوری آب ریخته شده در کف پی بسیار مشکل بلکه غیر ممکن می باشد. چنانچه برای بتن ریزی از قالب چوبی استفاده شود بهتر است قبل از بتن ریزی سطح تماس قالب با بتون را با دقت سیاه و یا روغن های دیگر چرب نمود تا در موقع باز کردن قالب به راحتی از بتن جدا شود. این روغن مالی و همچنین سایر روغن مالی های کفراژ می باید قبل از کفراژ بندی انجام شود زیرا اگر بعد از بستن قالب بخواهیم آن را روغن مالی کنیم ممکن است میلگردهای بسته شده و به روغن آغشته گردد که این خود مانع چسبیدن بتون و فولاد و یکپارچگی آنها می گردد.

      4- بتن اصلی

بتن از مخلوط شن و ماسه و سیمان و آب تشکیل می گردد.

       شن و ماسه

در موقع انتخاب مصالح سنگی (شن و ماسه) باید توجه داشت که دانه های عاری از کلوخه و خاک و مواد آلی بوده و در مجاورت یکدیگر فعل و انفعال شیمیایی نداشته باشد. برای تهیه بتن مناسب ابتدا باید قطر و درصد مناسبی از هر دانه را تعیین نمود برای این کار وزن معینی از مخلوط شن و ماسه را که نماینده کلیه شن و ماسه مورد مصرف باشد. انتخاب نموه و آن را روی غربالهایی با سوراخ های متفاوت ریخته و مقدار باقی مانده روی هر الک را وزن نموده و درصد آن نسبت به وزن کل اولیه تعیین   می نمایند. سپس اطلاعات بدست آمده را طبق شکل روی منحنی می برند.

شاخه افقی این منحنی اندازه سوراخهای الکها را تعیین نموده و شاخه عمودی آن درصد وزنی مانده روی هر الک را مشخص می نماید. آئین نامه های بتون تفاوت جزئی بین منحنی بدست آمده با منحنی استاندارد را مجاز دانسته و تفاوت بیشتر از آن مردود می دانند بعضی ازمؤسسات تحقیقی مانند مؤسسه آشو تالبهایی پیشنهاد نموده اند که در آن منحنی دانه بندی شن و ماسه از دو خط تقریباً موازی هم تشکیل شده است چنانچه منحنی شن و ماسه به دست آمده بین دو منحنی فوق واقع شود این شن و ماسه مورد قبول است و در صورتی که خارج از دو منحنی واقع شود این شن و ماسه مردود می باشد شن و ماسه مورد مصرف برای بتن ریزی می تواند شن و ماسه شکسته و یا شن و ماسه رودخانه باشد. شن و ماسه رودخانه ای گرد گوشه بوده و قبل از مصرف باید حتماً شسته شود تا خاک ( دانه های بسیار ریز) داخل آن جدا گردد، ولی شن و ماسه شکسته تیز گوشه  می باشد و ابعاد آن مطابق دلخواه تهیه گردیده و فاقد خاک بیش از اندازه است.

به طور کلی برای تعیین درصد دانه ها در بتون چنانچه جدولهای استاندارد در دسترس نباشد بهتر است با سیمان ثابت و درصدهای مختلفی از شن و ماسه مکعب هایی از بتن تهیه نموده و پس از 28 روز آن را با دستگاه پرس خرد نموده و مقاومت هر قطعه را تعیین کرده و درصد مطلوب مخلوط کردن شن و ماسه را بدست آورد معمولاً برای تهیه نمونه بتن از قالبهایی به ابعاد 20×20×20  که مبنای سنجش بتون می باشد استفاده می نمایند. در مورد شن و ماسه در بخش ساختمانهای بتونی توضیح بیشتری داده خواهد شد.

      سیمان

برای مصارف مختلف سیمان انواع مختلفی دارد برای بتن ریزی در شرایط معمولی از سیمان پرتلند( نام محلی در انگلستان) استفاده می نمایند. مواد متشکله سیمان پرتلند عبارت است از حدود 65 درصد آهک و بقیه 35 درصد آن تشکیل شده است از سیلسین و اکسید آکومونیم و اکسید آهن و غیره که پس از پختن  و آسیاب کردن در حدود 2 درصد هم به آن گچ اضافه  می نمایند.

قطر دانه های سیمان در حدود 2 میکرون است هر قدر دانه های سیمان درشت تر باشد سیمان نامرغوب تر می باشد. چنانچه قطعه بتنی در معرض خورندگی شیمیایی قرار داشته باشد باید از سیمانهای مخصوص استفاده نمود مانند سیمانهای ضد سولفات برای پایه پلهایی که در مجاورت آبهای سولفاته ساخته   می شود و همچنین سیمانهای ضد اسید و یا ضد آب( واترپروف) و غیره که هر کدام در محل مخصوصی مورد مصرف دارند. انواع دیگری از سیمان از لحاظ رنگ و مواد متشکله آن وجود دارد که در سنجش ساختمانهای بتونی درباره آن توضیح داده خواهد شد.

بتون از لحاظ سیمان مصرفی به 6 طبقه ی زیر تقسیم می شود.

با 350 کیلوگرم سیمان در متر مکعب شن و ماسه

با 300 کیلوگرم سیمان در متر مکعب شن و ماسه

با 250 کیلوگرم سیمان در متر مکعب شن و ماسه

با 200 کیلوگرم سیمان در متر مکعب شن و ماسه

با 150 کیلوگرم سیمان در متر مکعب شن و ماسه

با 100 کیلوگرم سیمان در متر مکعب شن و ماسه

بتن طبقه 5 و 6 را بتن مگر نیز می گویند.

ممکن است طبقات بتن را به نامهای A و B و C وD وE و F هم بخوانند از آئین نامه ها تا 400 کیلوگرم سیمان، سیمان در متر مکعب را هم مجاز دانسته اند و آنرا باعث استحکام بیشتر بتن  می دانند ولی مصرف سیمان، سیمان بیشتر از 400 کیلوگرم باعث کاهش استحکام آن می گردد. چنانچه مقدار زیادی بتن ریزی داشته باشیم باید از بتونیر استفاده نمود بتونیر دستگاهی است که در آن اجزاء تشکیل دهنده بتن به خوبی مخلوط می شود.

       آب

آب مصرفی در بتن باید پاک و زلال بوده و فاقد عناصر ترکیب شونده با سیمان و       دانه های تشکیل دهنده بتن باشد. بطور کلی می توان گفت آبی برای بتون مناسب است که قابل خوردن باشد. آب در بتن دارای سه نقش اساسی می باشد.

در مجاورت آب سیمان شروع به فعل و انفعالات شیمیایی نموده و تشکیل سیلیکات و آکومونیاتهای کلسیم متبلور را می دهد که اساس گرفتن و سخت شدن بتن است مقدار آب برای این منظور در حدود 20 الی 25 درصد وزن سیمان می باشد.

آب سطح دانه های سنگی را تر نموده و باعث لغزش آنها بر روی یکدیگر     می گردد، بدیهی است هر قدر سطح مخصوص (سطح واحد وزن) دانه ها بیشتر باشد یعنی هر قدر دانه ها ریزتر باشد. آب بیشتری در این قسمت مصرف می شود.

آب باعث روانی کردن بتن می گردد تا بهتر بتوان بتن را حمل نموده و در قالب ریخته و آنرا به شکل قالب در آورد بدیهی است فقط آب قسمت اول در بتن باقی می ماند و آب قسمتهای 2 و 3 به مرور زمان تبخیر شده و جای آن به صورت سوراخهای مویی باقی خواهد ماند که این خود باعث ضعف بتن         می گردد، به همین علت آب داخل بتن نباید از حد لازم بیشتر باشد.